Mediteren lukte de eerste paar maanden na Nila’s geboorte nog redelijk. Ik deed mantra-meditatie terwijl zij met mijn kralen speelde of ademhalingsmeditatie als ze een dutje deed.
Maar naarmate ze ouder werd, vond ik het steeds moeilijker om de juiste momenten te vinden. Echt rustig zitten mediteren zonder een kind aan me vastgeplakt is er al helemaal niet meer bij. Overdag slaapt ze weinig en heel licht. Wanneer ze eindelijk ‘s avonds slaapt, val ik meestal ook meteen als een blok in slaap.
En als ze wakker is, wil ze mijn volledige aandacht.
Ik zag dat altijd als een belemmering. Even mijn ogen dicht doen en focussen op mijn ademhaling ‘mocht’ niet van haar. Alsof ze onbewust meteen merkte dat ik niet met haar bezig was!
Nadat ik haar uitnodiging had aanvaard om gewoon met haar te zitten, besefte ik ineens dat ik ook haar steeds had gezien als een obstakel. Stiekem zelfs een smoes om niet te ‘moeten’ mediteren. Ik zat steeds te wachten op het juiste moment, de juiste omstandigheden om te kunnen mediteren, later wanneer ze groot is, ergens in een verre toekomst… Je snapt hem al!
Dus vandaag besluit ik het anders aan te pakken en haar eis om met haar aanwezig te zijn in het moment, als kans aan te grijpen.
Ik ga in halve lotushouding zitten terwijl zij lekker zit te spelen en haal diep adem, mijn ogen en aandacht gericht op haar spel. Dít is het perfecte moment om te mediteren. Dít is het enige moment.
Ergens in mijn achterhoofd gil ik het uit. ‘Dit kan toch nooit goed gaan? Straks moet je ergens mee helpen of wil ze ineens weer aan de borst en dan is je meditatie weer verbroken!’
Ik moet lachen om mijn eigen gedachten en hou vol. Die afleidingen en onderbrekingen van Nila, zijn eigenlijk niet verschillend van de afleidingen van en uit mezelf, zoals dat stemmetje, of de jeuk aan mijn kont.
Ik adem door en hou mijn ogen gericht op Nila, mijn mond in een flauw lachje, alles accepterend wat op ons af komt. Zo gaan we nog even door. Af en toe help ik een duplo poppetje op zijn plek te zetten, en daarna ga ik gewoon verder.
Ik voel dat het nu even genoeg is, ontspan en adem uit.
Dan spring Nila ineens omhoog en vliegt met haar armen wijd op me af. Ze geeft een ontzettend lange en diepe knuffel. Heel bijzonder! Alsof ze zegt: Dank je mama, meer van dit alsjeblieft!