Vandaag kwam mijn nieuwe draagzak binnen. Was de MiaMily Hipster niet mijn ideale draagzak? Ja, maar helaas begon mijn bekkeninstabiliteit roet in het eten te gooien en mijn heupen kunnen het steeds zwaardere gewicht van mijn dochter niet meer aan. Op aanraden van mijn man ga ik nu de oude en nieuwe draagzak elke dag afwisselen: de ene dag ontzie ik mijn rsi-gekwelde schouders, de andere dag mijn heupen.
Ik besloot te gaan voor de Tula. Mijn review daarvan wordt een artikel op zich, maar ik verheugde me stiekem wel een beetje op de ‘sleepy dust’ zoals in dit filmpje. Ik liet Nila tegen bedtijd naar hartelust beide borsten leegdrinken en begon te stofzuigen, iets waar ze normaal lekker doezelig van wordt. Maar na ook nog een dweilpartij toonde mevrouw geen tekenen van vermoeidheid en begon steeds meer te wurmen in de draagzak. Ze wilde de borst. Naar voren gedraaid en ik hoopte dat ze zo al drinkend in slaap zou vallen, zodat ik haar op buik of rug kon houden voor de rest van de avond en wat achter de laptop kon werken. Maar helaas… Ze begon te klieren en weigerde verder te drinken. Ze wilde per se aan de borst in bed in slaap vallen. Ik gaf het maar weer op en een kwartier later lag ze heerlijk te slapen. In bed. Aan de borst.
Mijn man stuurde nog een appje.
-“Sorry dat ze de draagzak niet fijn vindt.”
-“Het was mijn laatste hoop om nog een beetje te kunnen werken.”
-“Je bent fucked. Mijn advies: Embrace the suck. Dat zeiden we altijd in het Amerikaanse leger. Accepteer gewoon dat het nog een poosje kut gaat zijn, maar het duurt niet eeuwig, dus ga er gewoon doorheen en wanneer het voorbij is, is het voorbij.”
Embrace the suck.
Inderdaad. Hoe meer ik me tegen de werkelijkheid verzet, tegen wat nu eenmaal is, hoe meer lijden ik voor mezelf creëer.
Nila wordt nu eenmaal snel wakker als ik niet meer naast haar lig. Ze is een gevoelige slaper, en ze wordt de laatste maanden zelfs wakker als ik op mijn telefoon lig te typen. Dus dit is de volgende les in overgave. Pogingen haar dieper of anders te laten slapen, werkten niet en maakten heg alleen maar erger. Dus ik geef het op. Ik geef me weer over.
En soms zuigt dat. Soms heb ik geen zin om urenlang in bed te liggen terwijl de berg afwas steeds groter wordt en ik zoooo graag wat wil werken aan deze website of een vertaling. Maar dan bedenk ik me: wat is nou belangrijker? Hoe kijk ik hierop terug wanneer ik tachtig ben? Ben ik dan blij dat ik een schone vloer had en die deadline had gehaald, of dat ik lekker bij mijn meisje bleef liggen en haar kon bieden waar ze blijkbaar zo sterk behoefte aan heeft?
En ze is weer wakker… En natuurlijk wil ze weer de hele nacht aan de open borstbar hangen terwijl ze met haar andere handje een weg door mijn pyjama en voedingstop baant om in mijn tepel te knijpen (sommige kinderen hebben een knuffel of speen om in slaap te geraken, Nila heeft ‘haar’ tepels…). Embrace the suck… Er komt een tijd dat ik hier met weemoed aan terugdenk!