Nila valt het liefst sabbelend aan de borst in slaap. Zelfs als ze niet meer sabbelt, wil ze gewoon de borst in de buurt hebben, voor het geval dat. Ze lijkt dan ook een bijna helderziende gave te hebben om te merken wanneer ik niet meer naast haar lig. Af en toe flapt ze zelfs in haar slaap met haar armpjes om zich heen, als voelsprietjes die checken of ik er nog wel ben.
Maar nu lijkt ze toch echt diep in slaap en ik wil nog wat werken vandaag. Ik leg haar naast me op bed, ga rechtop zitten en schuif aan achter de laptop naast mijn bed en zet voor de zekerheid het geluid uit.
Maar ik ben nog niet eens begonnen of mijn moederlijke intuïtie tipt me om achterom te kijken naar de slapende schone. En ja hoor, die oogjes zijn alweer open gefloept. Ze kijkt me vrolijk doch beschuldigend aan. ‘He joh, waar is mijn tiet?!’
Ik merk dat ik me erger aan de situatie. ‘Zo kan ik ook nooit eens even rustig werken.’
Maar dan besef ik dat het nergens op slaat. Ik ben de controlefreak aan het uithangen. Ik verzet me tegen de situatie.
Waarom? Ik heb een rigide opvatting van hoe de situatie zou moeten zijn om goed te kunnen werken. Ik ben gehecht aan een bepaalde uitkomst en manier om dat te bereiken. Mijn onderliggende drijfveer hiervoor is angst. Angst dat als ik controle loslaat, ik niet kan doen wat ik wil, niet kan werken, geen geld binnenkrijg om mijn rekeningen te betalen, enz
Ik wil dat dit en dat gebeurt en wel op deze manier, want anders ben ik bang dat zus en zo gebeurt…
Ik leef niet in het nu, maar in een toekomst die niet bestaat. Ik verzet me tegen de situatie en maak me er zo druk om, dat ik alsnog geen werk gedaan zou krijgen omdat er dan toch geen ruimte in mijn hoofd is.
Dus ik haal diep adem en observeer mijn gedachten en gevoelens een tijdje. Terwijl ik ze laat komen en gaan, besef ik dat het in deze situatie ook anders kan en we allebei tevreden kunnen zijn door mijn rigide opvattingen van de ideale werksituatie los te laten. Ik verzet me niet meer tegen de situatie. Ik verzet me niet meer tegen mijn dochter. Ik verzet me niet meer tegen mezelf. Ik geef me over. Overgave is het volledig accepteren van wat nu eenmaal is en zal zijn.
Dus ik ga weer naast haar liggen en knuffel even lekker met haar. Ik wil niet dat ze ooit het gevoel krijgt dat ze een last voor me is. Al sabbelend valt ze tevreden weer in slaap.
Ik pak mijn telefoon erbij en probeer er maar het beste van te maken en naast haar liggend verder te werken. Nee, zo’n klein scherm typt natuurlijk niet zo lekker als rustig achter een keyboard. Maar een groot voordeel is weer dat ze zo langer, dieper en prettiger slaapt, waardoor ik ook weer langer en zonder zorgen kan werken. Zo zijn we allebei tevreden: zij met de tiet en ik met de tijd.
Zo leert Nila me in al haar babywijsheid een nieuwe les in overgave. En hou ik er ook nog inspiratie voor een nieuw artikel aan over 🙂