Tien jaar geleden veranderde mijn leven dramatisch. Ik had een aantal geliefden verloren en er was een abrupt einde gekomen aan mijn financiële zekerheid, waardoor mijn beeld van wie ik was in diggelen lag.
Hoe die verliezen me precies hebben gedreven om mezelf van binnenuit te veranderen is een heel ander verhaal, maar nu, tien jaar later, kijk ik terug op wie ik vroeger was en voel ik me een totaal ander persoon.
In deze reeks artikelen, zal ik dieper ingaan op de inzichten en praktische stappen die me vanuit mijn eigen persoonlijke hel naar absolute vrijheid hebben geleid, en er uiteindelijk toe hebben geleid dat ik het Isha Judd-systeem creëerde, dat nu door duizenden mensen van over de hele wereld wordt gebruikt om meer vrede, vreugde en liefde in hun levens te creëeren.
De transformaties die ik tien jaar geleden heb meegemaakt brachten me naar Zuid-Amerika, een fascinerend deel van de wereld waar ik voorheen bijna niets vanaf wist. Sindsdien leef en reis ik door het hele continent.
Het volgende incident, dat plaatsvond toen ik voor het eerste een retraitecentrum in Colombia opende, zal de aard van mijn boodschap helpen uitleggen.
Terwijl ik door de jungle werd gereden, vroeg ik de chauffeur of hij de naam van het hoofd van paramilitariteit wist. Ik was op weg om een bezoekje aan hem te brengen, omdat ik net was aangekomen in wat zijn territorium bleek te zijn. De heuveltop met uitzicht op de oceaan waar mijn stichting kamp had opgeslagen lag midden in een ‘rode’ zone, die wereld ‘beschermd’ door de paramilities die over ons uitzagen als de Sierra Nevada, de grootste kustberg ter wereld.
Zijn naam bleek Jesus te zijn. Ik dacht ironisch bij mezelf: ‘Laten we hopen dat Jezus mijn vriend is.’
En dat was Jezus ook. Hij was charmant en verheugd dat ik zo dichtbij zijn geliefde stad een vorm van bewustzijnsexpansie leerde. Hij stelde me gerust dat als ik wat voor moeilijkheden dan ook had, hij snel zou afrekenen met iedereen die me in de weg stond. Ik vroeg maar niet hoe hij precies met ze zou ´afrekenen´, en lachte gewoon lief.
Hier was ik dan, een spiritueel leraar in het midden van de jungle die eenheid voorstelt in een provincie waarin paramilitaires en guerillastrijders alleen hun misgenoegen met de overheid met elkaar gemeen hadden.
Op een dag werd onze stille ochtendvrede van het ritmische geluid van de oceaan verstoord door overdreven bewapende soldaten die resoluut voor onze deur stonden. Gekleed in zwart, beladen met granaten en geweren die zo zwaar zijn dat je flink afgetraind moet zijn om ze alleen al te kunnen dragem stonden ze daar op onze veranda, met op de achtergrond het spectaculaire tropische panorama, als indringers in iemands vakantie.
Het was de anti-narcotica politie van President Uribe, maar dat wisten we niet tot ze zichzelf presenteerden.
Na een paar norse vragen over onze bedoelingen in het gebied, lieten ze hun uzi’s, handgranaten en Rambo-kogelriemen zakken en gingen zitten voor een korte introductie over het werk van de stichting.
Terwijl ze luisterden over bewustzijn, onvoorwaardelijke liefde en de eenheid die boven onze ogenschijnlijke verschillen bestaat, kon je duidelijk aan hun gezichten zien dat ze geïnteresseerd en nieuwsgierig waren. Maar het meest indrukwekkende was hun reactie op de vraag ‘Wat wil je?’
Het maakt niet uit waar ter wereld ik ook ga. Of ik nu op een zwaar beveiligde gevangenis spreek, een internationaal forum, tegen senatoren, katholieke nonnen of ex-guerrilla strijders… Iedereen heeft altijd dezelfde antwoorden.
‘Vrede’, zei een van de soldaten. ‘Liefde’, mompelde een ander.
Vrede. Een woord dat de mensheid verbindt in haar gemeenschappelijke verlangen naar eenheid. Zelfs degenen die vechten, vechten voor vrede.
Heb je wel eens gemerkt dat wanneer mensen om vrede vragen, ze meestal schreeuwen?
Laat me in vrede!
Ik wil gewoon vrede!
Hou op met dat gezeur! Ik wil rust en vrede!
Als mensen zeggen we altijd dat we vrede willen hebben, en even later vechten we voor ‘gerechtigdheid’, vechten we om gelijk te hebben. Dus wat is nou echt het belangrijkste? Onze vrede of gelijk hebben? Wanneer we gehecht raken aan ons standpunt, kan dat belangrijker voor ons worden dan al het andere. Dit verlangen om gelijk te hebben, waarvoor je meestal moet bewijzen dat de ander geen gelijk heeft, creëert frictie.
Waar vecht jij voor in je leven? Waar is je mening belangrijker geworden dan vrede, dan harmonie? Voorbij onze ogenschijnlijke verschillen, ligt de gemeenschappelijke kern van ons bewustzijn, die ons voorbij alle diversiteit verbindt. Wat dacht je hiervan: waarom focussen we ons daar niet op, in plaats van op de dingen die ons lijken te scheiden? Als we dat wat vaker zouden doen, dan zouden we misschien de vrede ontdekken waar we zo naar verlangen.
Ik stel niet voor dat we onze idealen moeten opgeven, maar dat we datgene wat er echt toe doet niet uit het oog verliezen en stoïcijns de wereld die we willen van binnenuit creëeren.
Isha Judd is auteur van het boek Waarom lopen als je kunt vliegen?, waarin ze haar systeem voor zelfliefde en bewustzijnsexpansie uiteenzet. Bezoek ook eens haar website.
Foto door Ginnerobot.